آینه

درد دارد غزلم را به تباهی بکشم

بر سر راه خودم چاله و چاهی بکشم

درد دارد که به اجبار در این شهر کثیف

از گدای سر بازارچه شاهی بکشم

درد دارد که من از ترس اراجیف شما

از تن مرده ی اشعار سپاهی بکشم

بنشینم به امید دو سه تا مصرع شعر

روی افکار خودم رنگ سیاهی بکشم

می گریزم من از این مخمص زندان یک روز

باید امشب بروم چاره ی راهی بکشم

عاقبت می شکند سینه ی سنگی باید

در میان ترک قلب گیاهی بکشم

عاقبت می رسد آن روز که با کینه و بغض

بر سر پوک شما زشت کلاهی بکشم

درد یعنی که خودم باشم و تنهایی خود

در دل دنج خودم باشم و آهی بکشم