به نام آنکه به من درس شاعری آموخت

عاشقی باهنر و شاعرکی با ادبم

«لفظ می گویم و معنا زخدا می طلبم»

پست ثابت

پریچهر3

حافظ برایم می زند فال پریچهر

هر شب به یاد گونه و خال پریچهر

حال مرا بیهوده می پرسند مردم

چون بستگی دارد به احوال پریچهر

تقویم من شمسی و میلادی ندارد

نامیده ام هر سال را سال پریچهر

ای باد کوران کرده ای در شعر هایم

خورده گره شعر من و شال پریچهر

تنها عجب حال خوشی داری تو امشب

چونکه غزل افتاده دنبال پریچهر

یه کار قدیمی

دوران خوش کودکی ام زود گذشت

آن خاطره های خنده آلود گذشت

آوار بلوغ بر سرم باریده

من بچگی ام له شد و نابود، گذشت

هی لذت دود و شهوت زودگذر

دلبستگی ام به لذت زودگذر

من آرزوی دراز در سر دارم

رسمم شده است عادت زودگذر

بیزارم از این جوانی نامردم

این قدرت و لذت سراسر دردم

هر شب شده خواب من فقط یک رؤیا

یک روز به شهر کودکی برگردم

ابتلا

قسم به عشق همان اعتقاد کافر ها

همان کلام عجیب تمام ساحر ها

«زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد»

زبان زد است زبانم میان شاعر ها

تمام هستی من یک مداد و دفتر بود 

ربوده اند همان را شبی مسافر ها

سرم به زیر و نگاهم به سنگ فرش زمین

شکست هیبت من را عبور عابر ها

مقصرم که شدم مبتلا به تنهایی

قسم به دامن پاک تمام قاصر ها