آینه

شب جمعه چهارم دی ماه

من و آن صورت سراپا ماه

گرم صحبت شدیم و می خواندیم

شعر. گاهی بلند و گه کوتاه

چهره اش بود مثل شعر سپید

موی او مثل مثنوی چه سیاه

شعر می خواند و شعر می خواندم

بر لبش خنده بر لب من آه

آه از آن خنده های جان سوز و

آه از آن خنده های بس جانکاه

خنده هایی که بوی نفرت داشت

خنده های عجیب آن خودخواه

رفت و انداخت آخرش آن شب

دفتر خاطرات را در چاه

رفت و من ماندم و غزل هایی 

که نوشتم چهارم دی ماه