یفر منک الیک

گله از دست تو پیش چه کسی جز تو برم؟

ای که فریاد ز دست تو و خود دادرسی

مشت نزن

به سر و صورت احساس کسی مشت نزن

یک تلنگر بزنی شیشه فرو می ریزد

دو تا سیب

گویند برای خلق این گونه سرخ

در روز ازل خدا کشیدست دو سیب

بعدش دگران هرچه جهان را گشتند

پیدا نشدست تا کنون همچو تو سیب

آخرین...

بعد مرگت حال و روزم را ببین ای نازنین

روز و شب از خنده های خود تعجب میکنم

آلوده

آب کر گشت به صد نوع شراب آلوده

شده آن چهره ی زیبا به عتاب آلوده

چین به پیشانی اش انداخته آن ماه جبین

گشته آن رحمت پر ناز عذاب آلوده

دیشب از حضرت حافظ غزلی خواستم و

«گفت بیدار شو ای رهرو خواب آلوده

به هوای لب شیرین پسران چند کنی

جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده»

گفتم ای شیخ تو دیگر نده اندرز مرا

که خودت نامه سیاهی و خراب آلوده

هر چه گویی نکند در من تنها اثری

تا بمیرم و شود چهره تراب آلوده

کوچه

باید از کوچه ی معشوق حذر کرد رفیق

پیش چشم سیه ش حس خطر کرد رفیق

جای ما نیست در این شهر خودت می دانی

باید از این قفس تنگ سفر کرد رفیق

بیهود

افسرده میان واژه ها می گردم

امشب به امید آشنا می گردم

پژواک صدای من به گوشم نرسد

بیهوده به دنبال صدا می گردم

سیب

لعنت به تمام میوه ها حتی سیب

لعنت به من و خاطره هایم با سیب

لعنت به ردیف این رباعی وقتی

با یاد تو من گذاشتم آن را سیب

شاعر

من شاعرم سرگرم با افکار خویشم

مشغول روشن کردن سیگار خویشم

یک گوشه کز کردم میان غربت خویش

کاری ندارم با کسی هم کار خویشم

کارم شده مضمون تراشی های بی خود

یک ریسمان در دست دارم دار خویشم

یک نقطه و یک دایره تکرار تکرار

دور خودم می چرخم و پرگار خویشم

هی می زنم خط باز هم هی می نویسم

من تا ابد در گیر با تکرار خویشم

آیینه ها دیگر مرا باور ندارند

عمریست من در حسرت دیدار خویشم

چندیست مثل فاحشه ها در خیابان

مشغول پیدا کردن بازار خویشم

من را رها کن زندگی تنهام بگذار

من شاعرم سرگرم با اشعار خویشم