آینه

شعر من دست خودم نیست خودت می دانی

تو که اشعار مرا از دل من می خوانی

اهل شیرازم و نازک دل و احساساتی

چه کنم با دل این شاعر شهرستانی؟

آمد از سبز ترین کوچه مشهد بویت

باد می گفت که تو اهل همین «میلانی»

خنده ات سبز و لبت سرخ و دلت شیرین است

ناقلا راست بگو پسته ی رفسنجانی؟

مدل موی تو زیباست ببخشید ولی

چند ماهست ندیدست تو را سلمانی؟

جای سوغات برایم غزلی ناب بخوان

تو خودت باقلوایی تو خودت سوهانی

اگر این شعر مرا نقد کنی می زنمت

این غزل دست خودم نیست خودت می دانی