آینه

ماهی بلور تنگ اقیانوسم

من خواب ندیده ی پر از کابوسم

از چشم چرانی دلم می فهمی

من بچه ی عصر ننگ بی ناموسم

با اهل تظاهر و ریا می گردم

چون اهل دیار مسجد و ناقوسم

می گفت که جور هند باید بکشی

دیوانه ندید من خودم طاووسم 

اشعار شده هم دم «تنهایی» من

از خلق بریده با خودم مأنوسم

این شعر عجب مزه ی خوبی دارد

من واژه به واژه شعر را می بوسم