آینه

شب است وشاعر وشهری پر از هوای کثیف

نشسته بر دلش انبوهی از صدای کثیف

غریب و خسته و تنها و بیهدف می گشت

میان شهر خودش شهر آشنای کثیف

نگاه او به نگاه کسی نمی افتاد  

درون آن خفقان، ناکجا سرای کثیف

گذشت دوره ی شعر و گذشت دوره ی عشق

رسیده جاده ی دوران به انتهای کثیف

کسی ندید که او عاشق ستاره شده

دچار بغض عجیبی در آن فضای کثیف

به آخر غزلش می رسید و جان میداد

جوان ترین غزل روزگار های کثیف