آینه

ظاهرم مثل میش مظلوم و باطنم مثل گرگ درنده

سینه سرشار از تنفر و درد چهره ام شاد و خنده آکنده

می زنم زخم بر تن عشقم با نگاهی به دختری ولگرد

می خراشم تمام ایمان را با زبانی صریح و برنده

منم آن شاعر عجیب و غریب که شدم عاشق هوس هایم

منم آن کودک دو ساله ی لوس با همان خلق و خوی یک دنده

مدتی می شود که درگیرم با خودم، با زمانه، با مردم

ساده ام، احمقم، توهمی ام، دل خوشم با دروغ آینده

این غزل سرد و خشک و بی روح است مثل حال و هوای هر شب من

تا که در بیت آخرش من با یاد معشوق می زنم خنده:

ای پریچهر ای خدای سکوت خنده هایت ملیح و رویایی

ای تو تنها دلیل زندگی ام خنده هایت همیشه پاینده