شاعر بیچاره آخر با خودش درگیر شد
از تمام شعرهای دفتر خود سیر شد
توبه کرد او از تمام شعرهای دفترش
توبه ی مقبول او در این غزل تفسیر شد
عشق او با عشق بلبل ها چه فرقی داشته
آخرش گل پرپر و معشوق او هم پیر شد
زخم های سینه و هی سرفه های پشت هم
زهر توتونها درون سینه اش تکثیر شد
چند وقتی شاعر تنها به فکر خودکشی است
زود باش ای مرگ کاری کن که کارش دیر شد
هر روز غزل گفتم و انگار نه انگار
بستم گره کور به دامان شب تار
اصرار به تو کردنم از بی سر و پایی است
وقتی که جواب من از اول شده انکار
دیروز نسیمی خبر آورد ولی رفت
رفتم به هوای تو به هر کوچه و بازار
امروز که اینجا خبر از بی خبری بود
زد دست توسل دل من بر در و دیوار
در هر غزل آوردن تو دست خودم نیست
تنها شده بیچاره به دام تو گرفتار
نو آوریم داد به تو نام پریچهر
از روز ازل بود فقط نام تو دلدار
هر روز با عشق کسی، می خواند از دلواپسی
دل داده بر خار و خسی از بی کسی از بی کسی
مسلمانم ولی با دین دیگر
شهادت داده بر آئین دیگر
شبیه قصه های عاشقانه
شدم فرهاد یک شیرین دیگر
صدای گریه ام در سینه مانده
صدایی از دل غمگین دیگر
نشسته بر دل تنهاترینم
غمی پیچیده و سنگین دیگر
تمام شهر از من دل بریدند
منم آن شاعر بدبین دیگر
من را بس است خنده ی هر صبحگاه تو
این خنده های عشوه گر گاه گاه تو
سرمه زدی به چشم و به زانو در آمدم
پیش دو چشم های قشنگ سیاه تو
آمیختی به هم دل ودین مرا ببین
کافر شدم به عشق طواف نگاه تو
محراب ابروان تو شد سجده گاه من
از سمت کعبه کرد دلم رو به راه تو
حالا دلم کشیده ببوسم لب تو را
تنها نشسته ام به امید گناه تو
غزل زیباست با نام پریچهر
به یاد چشم آرام پریچهر
همیشه چشم بر راهم که شاید
رسد آوای پیغام پریچهر
حرامم کرده خواب هر شبم را
صدای خوب اوهام پریچهر
تمام نیش هایش نوش جانم
به جان زیباست دشنام پریچهر
شود آیا که می را ذره ذره
بنوشم از لب کام پریچهر؟
منم آن شاعر تنهای تنها
که چندی گشته خیام پریچهر