دفتر شعر از دل بی تاب من در مانده است
اشک در چشم پر از خوناب من در مانده است
هم ز دوری بی قرارم هم ز وصلت شرمسار
واژه از توصیف حس ناب من در مانده است
بی عنایت های تو قطعا کمیتم لنگ بود
هر کسی از حالت نایاب من در مانده است
خواب دیدم گم شدم در کربلا پیدا شدم
ابن سیرین را ببین در خواب من در مانده است
مختصر بودم که از عشقت مطول گشته ام
عالم بی چاره ای در باب من در مانده است
هیچ ترتیبی و آدابی نمی جویم دگر
والسلام. از هجر تو آداب من در مانده است
محمودم و قطعا تو هم از جنس ایازی
تو صاحب پر تاب ترین موی درازی
چشمان تو پر راز ترین فلسفه شرق
موهای تو مجهول ترین درس ریاضی
یک بار بیا بر سر خود شرط ببندیم
شاید که تو این دفعه در این نرد ببازی
راه من و تو گرچه شبیه است ولی حیف
راه من و تو هست دو تا خط موازی
با سردی قلبت همه را می کشی ای عشق!
باید که عقب گرد دهد ارتش نازی
من ساده ترین شاعر گمنام زمانم
اما تو چرا این همه پر رمزی و رازی؟
یک عمر برای تو غزل گفتم و خواندم
یک بار نشد با غزلم جمله بسازی
شعر من دست خودم نیست خودت می دانی
تو که اشعار مرا از دل من می خوانی
اهل شیرازم و نازک دل و احساساتی
چه کنم با دل این شاعر شهرستانی؟
آمد از سبز ترین کوچه مشهد بویت
باد می گفت که تو اهل همین «میلانی»
خنده ات سبز و لبت سرخ و دلت شیرین است
ناقلا راست بگو پسته ی رفسنجانی؟
مدل موی تو زیباست ببخشید ولی
چند ماهست ندیدست تو را سلمانی؟
جای سوغات برایم غزلی ناب بخوان
تو خودت باقلوایی تو خودت سوهانی
اگر این شعر مرا نقد کنی می زنمت
این غزل دست خودم نیست خودت می دانی
مشکی به رنگ قهوه ای گاهی تمایل می کند
چشمان زیبای تو که هر صبح دم گل می کند
این مصرع شعر مرا جز تو نمی فهمد کسی
در سینه ام قلب مرا هر خنده ات شل می کند
در پیچ و خم های زمان یک لحظه دستان تو را
هر کس بگیرد تا ابد حس تعادل می کند
«کمبود اشعار مرا چشم تو جبران می کند»
ساده ترین اشعار من رو به تکامل می کند
صد ها قصیده می شود پیدا میان موی تو
با شعر های انوری مویت تقابل می کند
می سوزد از عشق تو و راهی ندارد این غزل
جز اینکه با پایان خود تنها تغافل می کند
وقتی پناه می برم از زندگی به خواب
یعنی که زندگیم چو نقشی است روی آب
گاهی که از فشار جنون خسته می شوم
ناگاه می کنم هوس جرعه ای شراب
دیگر دلم هوای تحول نمی کند
بیچاره آنکه رفت به آغوش انقلاب
شاعر بدون عشق که شاعر! نه میشود
مرداب زنده ایست که می خواند از سراب
باز این چه شورشی است اذا زلزلت شده؟
باز این چه جنبشی است که افتاده در کتاب؟
این شعر های سخت مرا پیر میکند
شاعر پناه برد دوباره به رخت خواب!!!
این پیرهن با پیرهن ها فرق دارد
این جسم اطهر با بدن ها فرق دارد
بر سینه اش می تاختند از حقد و کینه
با حقد و کینه تاختن ها فرق دارد
معشوق را بر نیزه دیدن سخت سخت است
از عمق جان شیون زدن ها فرق دارد
آتش به جان خیمه ها افتاد ای وای
در بین آتش یاسمن ها فرق دارد
اجساد خود را غسل و دفن و کفن کردند
بر جسم آل له کفن ها فرق دارد
می مرد هر کس جای زینب بود قطعا
بانوی ما با کل زن ها فرق دارد
یک روز می فهمند شاعر های دنیا
در مدح او سوز سخن ها فرق دارد
بعد از تو دگر ترانه تعطیل
شبگردی عاشقانه تعطیل
بعد از تو دگر رمق ندارم
خندیدن بی بهانه تعطیل
باید که به پیر خود بگویم
آن چله ی عارفانه تعطیل
در شهر قدم زنان نوشتم
برگشتن من به خانه تعطیل
در سینه من دلی نمانده
دل بردن زیرکانه تعطیل
تنها شده ام ببین پریچهر
بعد از تو دگر ترانه تعطیل
در وصف تو استعاره جان می گیرد
مداح به عشق تو زبان می گیرد
خورشید اجازه ی طلوعش را هم
هر صبح زتو وقت اذان می گیرد
برای من غزل معنا ندارد برای من غزل حرفی عجیب است
کسی که از غزل درکی ندارد برایش شاعری کاری غریب است
کسی می گفت با من سال ها قبل زمانی که فقط یک بچه بودم
ولی حالا به حرف او رسیدم گناه عاشقی تقصیر سیب است
نمی فهمم چرا باید برای کسی مثل خودم تب کرد و لرزید
کسی که حرف و رفتار و نگاهش پر از نیرنگ و تزویر و فریب است
قسم بر کوچه گردی های مجنون قسم بر چشم های سرخ فرهاد
که بر لب های خیس اشک هایم نشان جاری امن یجیب است
الا یا ایها الساقی کجایی بیا پیشم که امشب غصه دارم
بیا پیش من ای سنگ صبورم که امشب ناله های من مهیب است
تو ای لیلای شیرین پریچهر بیا صحبت کنیم امشب که دیگر
برای من غزل معنا ندارد برای من غزل حرفی عجیب است
اهل عرفانیم از برهان گریزانیم ما
در همان حالی که حیوانیم انسانیم ما
یوسف گم گشته ای داریم پیدایش کنید
راه ما دور است اهل شهر کنعانیم ما
درکمان از فقه کامل نیست بعد از شصت سال
ناممان مهجور شد چون نو مسلمانیم ما
بی طرف ماندیم در جنگ میان عقل و جهل
ظاهرا جمع میان کفر و ایمانیم ما
بی سبب درگیر وزن فاعلات فاعل
بی هدف در حسرت الفاظ بی جانیم ما
با لطف علی، علی علی می خوانم
در غصه و غم سینجلی می خوانم
یک روز به چشمش اقتدا خواهم کرد
آن روز نماز کاملی می خوانم
خون دلم همراه با اشک روانم می رود روحم چو تیر از چله ی قد کمانم می رود
یکباره از دستان من یار جوانم می رود «ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود
وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود»
از دست دادم قدرت هم صحبتی با مردمان با های های گریه ام گریان شود گرگ و شبان
روزم شبیه شب شده درکی ندارم از زمان «او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود»
جانم فدای فکرت و اندیشه ی آزاد او جانم فدای چهره و لبخند های شاد او
جانم به قربان بزرگی دل آباد او «با آن همه بی داد او وآن عهد بی بنیاد او
در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می رود»
چندیست کردی بنده را با غصه و غم هم نشین راحت گذشتی از دل بیچاره ام. باشد. همین؟
دوزخ برایم می شود با بودنت خلد برین «باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین
کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می رود»
سرگشته و آواره ام چون کولیان بی وطن سهمم شده از زندگی هجران و دوری و محن
عهد اخوت بسته شد بین فراق و دست من «در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود»
با حالت غمگین خود برداشتم دست دعا با اینکه می دانم مرا هرگز نمی بیند خدا
می خواستم نفرین کنم اما شنیدم این ندا «سعدی فغان از دست ما لایق نبودی بی وفا
طاقت نمی آرم جفا کار از فغانم می رود»
هر صبح کلاس فقه رفتیم که چه؟
هی درس اصول فقه خواندیم که چه؟
از علم فقط حجاب چیدیم رفیق
دور خودمان حجاب چیدیم که چه؟
پیراهن مشکی به تن بنده حرام است
جز در غم زهرا و علی و پسرانش
باید به تو تقدیم کنم یاسمنی را
تا یاد بگیرد ز تو نازک بدنی را
باید که به بلبل بدهم از تو نشانی
تا یاد بگیرد هنر خوش سخنی را
بر کوری من رحم کن ای یوسف یزدی
بفرست به امید شفا پیرهنی را
نفرین به دلم باد اگر از درد فراقت
بر پا نکند در دل خود سینه زنی را
اشعار مرا بر در و دیوار بیاویز
تا اینکه بگیرد دل هر مرد و زنی را
این است دلیل سخن شاعر خوش ذوق
«افسرده دل افسرده کند انجمنی را»
لذت شیرین خواب هر شبت مال خودت
لطف کن بگذار من هر صبح بیدارت کنم
می شود در وصف تو گاهی هزاران شعر گفت
می شود گاهی برایت زیر باران شعر گفت
می شود حتی برای دیدن لبخند تو
یک شبی در حجره با چشمان گریان شعر گفت
گاه گاهی گوشه محراب یادت می کند
شیخ عاشق در میان ذکر سبحان شعر گفت
یا حبیبی قد قتلت فی هویک باسما
در رثایت شاعری هم وزن قرآن شعر گفت
یاد چشمان تو را این شهر هم در دل گرفت
چونکه شاعر در دل تنگ خیابان شعر گفت
آخرش بیچاره شد در راه بی پایان وصل
از نفس افتاد روی خط پایان شعر گفت
فریاد بزن سکوت ممنوع
از حق خودت هبوط ممنوع
ترسم که قضا شود نمازم
در ضیق زمان قنوت ممنوع
گفتند: «که عشق انحراف است
تشبیه لبش به توت ممنوع
باید که به ساز ما برقصی
رقصیدن با فلوت ممنوع»
محدود شوم؟ خیال کردند.
من مطلقم و شروط ممنوع
نقطه ی ضعف مرا با سرمه ای پر رنگ کن
غنچه ی لبهات را تا می توانی تنگ کن
دل ببر از شاعران با لهجه ی زیبای خود
لهجه ات را نازنین با شعر هم آهنگ کن
شب لباس قرمزی از جنس گل بر تن کن و
روز ها پیراهنت را آسمانی رنگ کن
با نگاهت ما جهان سومی ها دل خوشیم
با نگاهت با جهان اولی ها جنگ کن
آخرش نیرنگ تو جان مرا خواهد گرفت
خواهشا کمتر برای شاعرت نیرنگ کن
فال می خواهم بگیرم می شود نیت کنی؟
می شود با این غزل احساس سنخیت کنی؟
کاش شاعر می شدم مضمون شعرم می شدی
قوه ی شعر مرا درگیر فعلیت کنی
منطق لب های تو شد علت اشعار من
می شود با بوسه ای اثبات علیت کنی
طبع من گرم است، عشق من ندارد حد و مرز
تو زرنگی، می شود آن را مدیریت کنی؟
شعر من بی تو اهمیت ندارد نازنین
عشوه ای کن تا غزل را پر اهمیت کنی
عذر می خواهم حواسم چند بیتی پرت شد
فال می گیرم، دوباره می شود نیت کنی؟
تا دید تو را آینه تکبیر کشید
در سینه ی خود تو را به تصویر کشید
عاشق شد و روی صورت خیس خودش
یک قلب کشید و در دلش تیر کشید
به سخن های دل بی شرفم خوب بخند
به غزل، این پسر نا خلفم خوب بخند
بین چشمان قشنگ تو مردد شده ام
به دو چشم و نگه بی طرفم خوب بخند
آمدی رشته ی افکار مرا پاره کنی
به پریشانی آواز دفم خوب بخند
با صدای قدمم کوچه یتان دوست شده
به صدای قدم بی هدفم خوب بخند
قهر کن چند قدم تا که پر از غم شوم و
بعد برگرد به شور و شعفم خوب بخند
خسته ام خسته از خدایی که...
بانگ زیبای ربنایی که...
جانمازی که خیس باران شد
از مناجات و از دعایی که...
می روم پله پله تا ایمان
من به دنبال رد پایی که...
می نشینم در انتظار کسی
تا به گوشم رسد صدایی که...
نفسم، سینه ام، دلم تنگ است
آرزو می کنم هوایی که...
شاعر انگار از نفس افتاد
و غزل می رود به جایی که...
کمبود اشعار مرا چشم تو جبران می کند
موی پریشان تو در اشعار طوفان می کند
آن قدر گفتم از لبت تبخال زد لب های من
تبخال لب های مرا یک بوسه درمان می کند
در شیشه های عطر خود گویا شراب انداختی
بویت تمام شهر را سرمست و حیران می کند
پیراهن سرخ تو را گل دید شد غرق عرق
از شرم چشمان تو گل سر در گریبان می کند
آن قدر زیبایی که در اشعار من جایت نشد
در آخرین بیتش غزل احساس نقصان می کند
***
پی نوشت:
یک روز می آید مرا می بینی و رد می شوی
بنیاد اشعار مرا این فکر ویران می کند
امشب بیا و قصه ی ما را عوض کن
با بوسه ای مشروع فتوا را عوض کن
با لشکری از عاشقان داد خواهت
یک کودتا کن رسم اینجا را عوض کن
شعری بخوان با لهجه ی زیبای یزدی
موضوع بحث و گفتگو ها را عوض کن
با عشوه ای بر هم بزن نظم جهان را
سر رشته ی افکار دنیا را عوض کن
رازی نهفته بین موهای سیاهت
با شانه ای طرح معما را عوض کن
گر شعرهایم باب طبعت هست بهتر
گر باب طبعت نیست معنا را عوض کن
انگار از اشعار من دل خسته ای. پس
این شاعر بدبخت و تنها را عوض کن
طعم لبهای تو را ذات شکر کم دارد
قند لبهات بسیط است است ضرر کم دارد
دیشب ای ماه مرا قابل خود دانستی
خوب شد کوچه ما اهل نظر کم دارد
رنگ لبهای تو سرخ است از آن می ترسم
گونه های تو سفید است خطر کم دارد
جنگ بر پا شده در موی تو در دست نسیم
چشم های من بیچاره سپر کم دارد
همه ی شهر در این عشق رقیبان منند
هر که عاشق بشود میل سفر کم دارد
رفتی و بوسه به رویم نزدی آخر کار
آخرین بیت غزل بوسه ی تر کم دارد
ای کاش زمان کمی عقب برگردد
دوران خوش نان و رطب برگردد
ما خسته شدیم دیگر از سلطه ی غرب
ای کاش که تک یل عرب برگردد
می ترسم از تو، از نگاه دلفریبت
از سرمه ی مشکی چشمان نجیبت
از لهجه ات، از این کلام قند پهلو
از مزه ی پر رنگ لب های عجیبت
از اخم های شور لبریز از غرورت
از این هلال ناز ابروی اریبت
از پیچ و تاب تیره ی موی قشنگت
از بوی آرام و ملیح عطر سیبت
از ربنای سبز تو در هر قنوتت
از اشک های گرم در «امن یجیبت»
می دانم آخر کار دستم می دهی تو
با این نگاه دل فریب و عطر سیبت
در بزرگیت همین بس که من بی سر و پا
چند سالی است که در کوی تو ساکن شده ام
آخرین سیگار را با آه آتش میزنم
آخرین پیمانه را با یاد مهوش می زنم
می روم امشب به روی قله ی اشعار خود
آخرین تیر غزل را مثل آرش می زنم
آتشی افتاده بر جانم ولی آسوده ام
من قدم در شعله ها همچون سیاوش می زنم
شاعرم، سرشار از دردی به نام تجربه
درس می گیرم من از مردی به نام تجربه
زندگی کردن در اینجا سخت دشوار است و تلخ
مثل یک بی خانمان در کوچه های تنگ بلخ
شعر ها در شهر من صد گونه معنا می شود
هر که شاعر می شود یک روز رسوا می شود
یک نفر شعر مرا خواند و دلش پر درد شد
کودکی شعر مرا خواند و همان دم مرد شد
شاعران شهر چون منصورها بر دار ها
فیلسوفان همچنان سرگرم با اسرار ها
یک نفر بیهوده فریاد انا الحق می زند
یک نفر در کوچه ها مثل سگان وق می زند
یک نفر با ادعای دین و ایمان می رسد
کافر و ملحد ولی در دست قرآن می رسد
کفر یعنی این مسلمانی لبریز از دروغ
کفر یعنی یک اذان از ماذن شهر شلوغ
کفر یعنی جانماز پهن در محراب ها
اقتدای تشنه ای پشت سر سیراب ها
***
عذر خواهی میکنم این شعر بی معنا شده
از فشار غصه قد حسن مقطع تا شده
در سینه من چه خوب ساکن شده ای
در معبد کفر و عشق، کاهن شده ای
دیشب ز غرور چشم تو فهمیدم
در کشور دل جزء مواطن شده ای
درد دارد غزلم را به تباهی بکشم
بر سر راه خودم چاله و چاهی بکشم
درد دارد که به اجبار در این شهر کثیف
از گدای سر بازارچه شاهی بکشم
درد دارد که من از ترس اراجیف شما
از تن مرده ی اشعار سپاهی بکشم
بنشینم به امید دو سه تا مصرع شعر
روی افکار خودم رنگ سیاهی بکشم
می گریزم من از این مخمص زندان یک روز
باید امشب بروم چاره ی راهی بکشم
عاقبت می شکند سینه ی سنگی باید
در میان ترک قلب گیاهی بکشم
عاقبت می رسد آن روز که با کینه و بغض
بر سر پوک شما زشت کلاهی بکشم
درد یعنی که خودم باشم و تنهایی خود
در دل دنج خودم باشم و آهی بکشم
گوش کن می شنوی؟ می رسد آوای سکوت
کنج محراب غزل روضه ی نجوای سکوت
سر در آورده میان غزل شاعر ها
قافیه بازی یک شاعر شیدای سکوت
عهد کرده که دگر لب نگشاید هرگز
جز بر این صحبت بی واژه و زیبای سکوت
در دلش جا نکند هیچ کسی را جز او
نشود جا سخنی در دل او جای سکوت
سوزناک است حزین است پر از درد و غم است
لهجه ی پر نمک حضرت آقای سکوت
آخر شعر رسیدست و تنها اینجا
خسته و مانده شد از حل معمای سکوت
کارم شده هر صبح و ظهر و شام گریه
صبحانه ام با بغض و با هر شام گریه
در بین مردم میزنم لبخند بر لب
شب ها به روی بالشم آرام گریه
از کودکی «لالایی» ام بغرنج بوده
چون مادرم میکرد با هر «لام» گریه
صیاد من! گاهی دلت باید بگیرد
وقتی که صیدت می کند در دام گریه
امشب نشد لبخند تو سهم دلم چون
شد اول و پایان این پیغام گریه
نمک در کلام شیرینت
هیبت این نگاه سنگینت
تاب خوش بوی موی پر چینت
لام تشدید دار «ضالین»ت
***
ای پریچهر می کشد من را
***
رنگ این گیسوی حنا شویت
عطر و بوی لیالی مویت
این همه دست آمده سویت
عاشقان همیشه پیجویت
***
ای پریچهر می کشد من را
***
شب جمعه هوای بارانی
شعر خواجوی پیر کرمانی
لهجه ی یزدی و غزل خوانی
تو که رندی و خوب می دانی
***
ای پریچهر می کشد من را
***
می شوم راهی سمرقندت
به هوای لب پر از قندت
می نشینم همیشه دربندت
شعر گفتم برای لبخندت
***
ای پریچهر مرده را دریاب
شب جمعه چهارم دی ماه
من و آن صورت سراپا ماه
گرم صحبت شدیم و می خواندیم
شعر. گاهی بلند و گه کوتاه
چهره اش بود مثل شعر سپید
موی او مثل مثنوی چه سیاه
شعر می خواند و شعر می خواندم
بر لبش خنده بر لب من آه
آه از آن خنده های جان سوز و
آه از آن خنده های بس جانکاه
خنده هایی که بوی نفرت داشت
خنده های عجیب آن خودخواه
رفت و انداخت آخرش آن شب
دفتر خاطرات را در چاه
رفت و من ماندم و غزل هایی
که نوشتم چهارم دی ماه
جان به قربان صدا و این سکوت یزدیت
مست شد جبریل از لحن قنوت یزدیت
آیه های جاری اعجاز گون لهجه ات
آیه های این زبان لا یموت یزدیت
غنچه چون کردی لبانت را ببین ای نازنین
عالمی سرمست از صوت فلوت یزدیت
شعر می گویند شاعر ها برای سیب تو
واژه ها لبریز شد از شاه توت یزدیت
از لبان تو بگیرد مزه را قطاب ها
پس نکن محروم ما را با سکوت یزدیت
ساده ام این سادگی را دوست دارم
عاشقم دلدادگی را دوست دارم
دولت چشمان تو سازنده ام شد
دولت سازندگی را دوست دارم
چون که در بند توام آزاد هستم
من غلامم بندگی را دوست دارم
زندگی یعنی که لبخند قشنگت
تا بخندی زندگی را دوست دارم
سیب می بارد در اینجا جای باران
اینچنین بارندگی را دوست دارم
با اجازه بوسه از رویت بگیرم؟
واقعا شرمندگی را دوست دارم
گاهی بیا و حال مرا از خودم بپرس
معنی قیل و قال مرا از خودم بپرس
من گنگ خواب دیده ی این شهر کور و کر
مفهوم خواب لال مرا از خودم بپرس
هر شب برای دیدن تو فال می زنم
امشب بیا و فال مرا از خودم بپرس
جر تو ببین تمام ضمایر چه غایبند
ای تو! بیا روال مرا از خودم بپرس
در این غزل مجال فرار از تو نیست پس
این شعر بی مجال مرا از خودم بپرس
خوبی؟ سلامتی؟ چه خبر از دیارتان؟
یک دفعه تو سوال مرا از خودم بپرس
تنها نشسته ام به امید تو نازنین
حالا بیا زوال مرا از خودم بپرس
قل اعوذ برب سوره ی ناس
برد باید پناه از خناس
شب جمعه چهارم آگوست
من و او دور هم و یک آناناس
من و او دور هم و یک ویسکی
من و او دور هم و یک گیلاس
با زبانش که جای خود دارد
می زند با دو چشم خود هم لاس
لذت بازی خیانتمان
و دو تا شیش آمده با تاس
من و او لب به لب و سر در بووووق
من و تنهایی و خطر در بووووق
بوق ممتد صدای پخش اذان
می دهد جان به جانمان قرآن
و صدای مؤذن و قاری
مثل آبی که می شود جاری
لاجرم می رسد به گوش همه
از حرم می رسد به گوش همه
شب جمعه چهارم شعبان
همه ی شهر صف به صف ایمان
قل اعوذ برب سوره ی ناس
برد باید پناه از وسواس
از چهره ی من چرا تو رو می گیری؟
از خون دلم چرا سبو می گیری؟
معشوق ندیده ام به خون خواری تو
با خون دل خلق وضو می گیری؟؟
گله از دست تو پیش چه کسی جز تو برم؟
ای که فریاد ز دست تو و خود دادرسی
گویند برای خلق این گونه سرخ
در روز ازل خدا کشیدست دو سیب
بعدش دگران هرچه جهان را گشتند
پیدا نشدست تا کنون همچو تو سیب
بعد مرگت حال و روزم را ببین ای نازنین
روز و شب از خنده های خود تعجب میکنم
آب کر گشت به صد نوع شراب آلوده
شده آن چهره ی زیبا به عتاب آلوده
چین به پیشانی اش انداخته آن ماه جبین
گشته آن رحمت پر ناز عذاب آلوده
دیشب از حضرت حافظ غزلی خواستم و
«گفت بیدار شو ای رهرو خواب آلوده
به هوای لب شیرین پسران چند کنی
جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده»
گفتم ای شیخ تو دیگر نده اندرز مرا
که خودت نامه سیاهی و خراب آلوده
هر چه گویی نکند در من تنها اثری
تا بمیرم و شود چهره تراب آلوده
باید از کوچه ی معشوق حذر کرد رفیق
پیش چشم سیه ش حس خطر کرد رفیق
جای ما نیست در این شهر خودت می دانی
باید از این قفس تنگ سفر کرد رفیق
افسرده میان واژه ها می گردم
امشب به امید آشنا می گردم
پژواک صدای من به گوشم نرسد
بیهوده به دنبال صدا می گردم
لعنت به تمام میوه ها حتی سیب
لعنت به من و خاطره هایم با سیب
لعنت به ردیف این رباعی وقتی
با یاد تو من گذاشتم آن را سیب
من شاعرم سرگرم با افکار خویشم
مشغول روشن کردن سیگار خویشم
یک گوشه کز کردم میان غربت خویش
کاری ندارم با کسی هم کار خویشم
کارم شده مضمون تراشی های بی خود
یک ریسمان در دست دارم دار خویشم
یک نقطه و یک دایره تکرار تکرار
دور خودم می چرخم و پرگار خویشم
هی می زنم خط باز هم هی می نویسم
من تا ابد در گیر با تکرار خویشم
آیینه ها دیگر مرا باور ندارند
عمریست من در حسرت دیدار خویشم
چندیست مثل فاحشه ها در خیابان
مشغول پیدا کردن بازار خویشم
من را رها کن زندگی تنهام بگذار
من شاعرم سرگرم با اشعار خویشم
در آغاز ازل میخانه ای بود
برای هر کسی پیمانه ای بود
تمام شیعیان گرد علی جمع
و ما را نعره ی مستانه ای بود
به ما می از خم آن یار دادند
نمی از باده ی دلدار دادند
به هر کس آنچه را می خواست دادند
به این شاعر کمی اشعار دادند
و اما شعر این دیوانه ی مست
قلم با رخصت ارباب در دست
تمام واژه هایم بغض بودند
که با اشک آمد و بر صفحه بنشست
قلم با دفترم گرم سخن شد
سخن از یک شه صد پاره تن شد
مگر مادر ندارد شاه عالم
که بر تن بوریا جای کفن شد
حیا را سر شکسته سر بریدند
زناموس خدا معجر دریدند
چرا انگشت و انگشتر ربودند
مگر انگشتر خاتم ندیدند
قلم افتاد دفتر واژگون شد
زماتم آسمان هم نیلگون شد
شنیدم یک نفر از چشم خون ریخت
و تنها بعد از آن رسمش جنون شد
با یاد تو شد بنا پی و بنیادم
در بند توام که اینچنین آزادم
باید برسد به گوش عالم دادم
من بچه کشور علی آبادم
ظاهرم مثل میش مظلوم و باطنم مثل گرگ درنده
سینه سرشار از تنفر و درد چهره ام شاد و خنده آکنده
می زنم زخم بر تن عشقم با نگاهی به دختری ولگرد
می خراشم تمام ایمان را با زبانی صریح و برنده
منم آن شاعر عجیب و غریب که شدم عاشق هوس هایم
منم آن کودک دو ساله ی لوس با همان خلق و خوی یک دنده
مدتی می شود که درگیرم با خودم، با زمانه، با مردم
ساده ام، احمقم، توهمی ام، دل خوشم با دروغ آینده
این غزل سرد و خشک و بی روح است مثل حال و هوای هر شب من
تا که در بیت آخرش من با یاد معشوق می زنم خنده:
ای پریچهر ای خدای سکوت خنده هایت ملیح و رویایی
ای تو تنها دلیل زندگی ام خنده هایت همیشه پاینده
گاهی برای خستگی ام خواب می شوی
گاهی برای تشنگی ام آب می شوی
گاهی برای ظلمت و تاریکی شبم
مهتاب نه، که علت مهتاب می شوی
گاهی برای جلوه گری ناز می کنی
دل می رود زدستم و سیراب می شوی
با واژه های چشم و لبت مست می شوم
وقتی برای من غزلی ناب می شوی
دیر آمدی به دست من اما امید هست
رستم شوم برای تو سهراب می شوی؟
تنها شدم به یاد تو در این شب سکوت
امشب برای خستگی ام خواب می شوی؟
واژه های غزل از دست تو گریان شده اند
شاعران در به در و خسته و نالان شده اند
ای همان گم شده ی دفتر اشعار زمان
همه ی فلسفه ها گیج و پریشان شده اند
همه در وصف تو یک جمله نوشتند ولی
آخر از گفته ی خود کور و پشیمان شده اند
جاده در جاده ی زلفت همه در پیچ و خم است
جاده ها از خم زلف تو چه حیران شده اند
آخرین معجزه ی شعر و غزل یعنی تو
«مثلا معجزه ها ختم به قرآن شده اند»
آخرین آیه ی تنهایی شاعر بودی
کافران یک به یک از شوق مسلمان شده اند
وامی از استاد رضا طبیب زاده
هر روز قصه ایست که تکرار می شود
این زندگی برای تو اجبار می شود
حتی همین هوای خوش و آب خوشگوار
یک روز می رسد که زیانبار می شود
وقتی که عشق را به تو تحمیل می کنند
هر ناکسی برای تو دلدار می شود
بیهوده دل نبند بر این دست دل فریب
دستی که دور گردن تو دار می شود
می سوزی از درون خودت دود می شوی
تنهاییت معلم سیگار می شود
حافظ برایم می زند فال پریچهر
هر شب به یاد گونه و خال پریچهر
حال مرا بیهوده می پرسند مردم
چون بستگی دارد به احوال پریچهر
تقویم من شمسی و میلادی ندارد
نامیده ام هر سال را سال پریچهر
ای باد کوران کرده ای در شعر هایم
خورده گره شعر من و شال پریچهر
تنها عجب حال خوشی داری تو امشب
چونکه غزل افتاده دنبال پریچهر
دوران خوش کودکی ام زود گذشت
آن خاطره های خنده آلود گذشت
آوار بلوغ بر سرم باریده
من بچگی ام له شد و نابود، گذشت
هی لذت دود و شهوت زودگذر
دلبستگی ام به لذت زودگذر
من آرزوی دراز در سر دارم
رسمم شده است عادت زودگذر
بیزارم از این جوانی نامردم
این قدرت و لذت سراسر دردم
هر شب شده خواب من فقط یک رؤیا
یک روز به شهر کودکی برگردم
قسم به عشق همان اعتقاد کافر ها
همان کلام عجیب تمام ساحر ها
«زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد»
زبان زد است زبانم میان شاعر ها
تمام هستی من یک مداد و دفتر بود
ربوده اند همان را شبی مسافر ها
سرم به زیر و نگاهم به سنگ فرش زمین
شکست هیبت من را عبور عابر ها
مقصرم که شدم مبتلا به تنهایی
قسم به دامن پاک تمام قاصر ها
عطسه ای گر می کنی یاد من بیچاره کن
گوییا صبر از تمام واژهایم می چکد
می توان از عشق تو هر روز صحبت کرد و مرد
از غزل های لبت هر شب حکایت کرد و مرد
هر که درگیر تو شد یک روز شاعر می شود
می توان از چشم تو گاهی روایت کرد و مرد
شاعرک روزی که درگیر نگاهت شد نوشت:
می شود با شعرهای خود قیامت کرد و مرد
از ازل محراب ابروی تو مسجد بوده است
می شود در مسجدت حس عبادت کرد و مرد
آخرش تنها برای خواندن این شعر خود
لحظه ای پیش تو آمد یک سلامت کرد و مرد
ف گفتی و یک فاجعه بر پا کردی
با تک تک واژه هات غوغا کردی
امروز تو با سکوت رمزآلودت
اسرار مرا عجیب افشا کردی
شب است وشاعر وشهری پر از هوای کثیف
نشسته بر دلش انبوهی از صدای کثیف
غریب و خسته و تنها و بیهدف می گشت
میان شهر خودش شهر آشنای کثیف
نگاه او به نگاه کسی نمی افتاد
درون آن خفقان، ناکجا سرای کثیف
گذشت دوره ی شعر و گذشت دوره ی عشق
رسیده جاده ی دوران به انتهای کثیف
کسی ندید که او عاشق ستاره شده
دچار بغض عجیبی در آن فضای کثیف
به آخر غزلش می رسید و جان میداد
جوان ترین غزل روزگار های کثیف
رفتی و مرا به حال خود ول کردی
افکار مرا دچار مشکل کردی
چندیست میان قبر ها می گردم
انگار مرا به مرگ مایل کردی
هر کس که شبیه من شود بدبخت است
گر جان ندهد حقیقتا سرسخت است
ای کاش پسر جای تو من میمردم
مادر شوی و داغ ببینی سخت است
امروز زیباتر شدی ای نور دیده
مثل نگاه آسمان وقت سپیده
سرمه نمی خواهد دو چشمت بس که زیبایست
زیباتر از چشم تو را چشمی ندیده
گویا که تو شعر تمام شاعرانی
"چشمت دو بیتی، لب غزل، مویت قصیده"
وقتش رسیده بوسه ای از تو بگیرم
از بس که سرخ است این دو تا سیب رسیده
هر کار کردم بیت آخر در نیامد
شاید غزل مثل من تنها بریده
زیباترین لبخند انسان می شوم من؟
شاعرترین مرد مسلمان می شوم من؟
شیرین ترین لیلای عالم گشته ای تو
مجنون ترین فرهاد دوران می شوم من؟
رفتی از اینجا و مرا با خود نبردی
از دوریت چون پیر کنعان می شوم من
سوگند بر رعد دو چشم پر فریبت
جاری ترین سوگند باران می شوم من
عاشق شدن، حسرت، ندامت، باز از نو
عاشق شدم بعدش پشیمان می شوم من
اکنون رها مثل پری در دست بادم
تنهاترین مرد غزلخوان می شوم من
در خواب خوشی بود که کابوس رسید
افسرده شد و کار به افسوس رسید
گفتند که مرگ راه حل عشق است
یک مسئله ی ساده به سینوس رسید
یک بطری و یک پاکت و یک حال عجیب
یک آروغ و دود و خنده ای تلخ و مهیب
این عاقبت من است وقتی پدرم
می رفت و مرا گذاشت در شهر غریب
یک زمزمه داشت دائما وقت گناه
شاید بشود یک پسر خوب و به راه
میگفت همیشه با توجه به خدا
لا حول ولا قوة الا بالله
ای لخت ترین واژه ی زیبای جهان
پیچیده ترین طنین آوای جهان
گویا دو نقیض با تو مرفوع شدند
پنهان شده در ذوات پیدای جهان
ساکت شده در وصف تو هر فلسفه ای
خاموش ترین صدای گویای جهان
با اسم عظیم تو جهان خلق شده
مخلوق ترین خدای تنهای جهان
یک عالم نو به پا شد از آمدنت
پاشید زهم تمام اجزای جهان
ای عشق من از وصف تو عاجز شده ام
ای لخت ترین واژه ی زیبای جهان
در اوج خوشی بلا به سر می آید
انگار بهار با تبر می آید
یکباره تمام زندگی می پاشد
وقتی خبر مرگ پدر می آید
ای سفسطه ی تمامی انسان ها
محصول شهود و کشف با ایمان ها
ای عشق من از ذات بدت با خبرم
گور پدر فلسفه و عرفان ها
هزار و سیصد و هفتاد کودک گریان
هزار و سیصد و هفتاد مرگ یک انسان
هزار و سیصد و هفتاد بار مردم در
هزار و سیصد و هفتاد بی سر و سامان
هزار و سیصد و هفتاد مادرم زایید
چنین قیافه زشت پلشت بی ایمان
هزار و سیصد و هفتاد سال نحس پلید
کشاند و برد مرا در عمیق این دوران
هزار و سیصد و هفتاد شاعری تنها
به جرم کار پدر شد اسیر این زندان
چون درختی خسته ام در این جهان رویید ام
ریشه ام در خاک نه، در آسمان روییده ام
در تمام عمر جای آب حسرت خورده ام
تشنه و خشکیده ام من نیمه جان روییده ام
مثل من در عالم خاکی کسی پیدا نشد
چون که از روز ازل در ارغوان روییده ام
بچگی را خواب دیدم، خواب بد تعبییر شد
کودکی را من نفهمیدم جوان روییده ام
آن چنان پر رو شدم با اینکه تنها زیستم
شکل یک انسان که نه، شکل زبان روییده ام
شاعر بیچاره آخر با خودش درگیر شد
از تمام شعرهای دفتر خود سیر شد
توبه کرد او از تمام شعرهای دفترش
توبه ی مقبول او در این غزل تفسیر شد
عشق او با عشق بلبل ها چه فرقی داشته
آخرش گل پرپر و معشوق او هم پیر شد
زخم های سینه و هی سرفه های پشت هم
زهر توتونها درون سینه اش تکثیر شد
چند وقتی شاعر تنها به فکر خودکشی است
زود باش ای مرگ کاری کن که کارش دیر شد
هر روز غزل گفتم و انگار نه انگار
بستم گره کور به دامان شب تار
اصرار به تو کردنم از بی سر و پایی است
وقتی که جواب من از اول شده انکار
دیروز نسیمی خبر آورد ولی رفت
رفتم به هوای تو به هر کوچه و بازار
امروز که اینجا خبر از بی خبری بود
زد دست توسل دل من بر در و دیوار
در هر غزل آوردن تو دست خودم نیست
تنها شده بیچاره به دام تو گرفتار
نو آوریم داد به تو نام پریچهر
از روز ازل بود فقط نام تو دلدار
هر روز با عشق کسی، می خواند از دلواپسی
دل داده بر خار و خسی از بی کسی از بی کسی
مسلمانم ولی با دین دیگر
شهادت داده بر آئین دیگر
شبیه قصه های عاشقانه
شدم فرهاد یک شیرین دیگر
صدای گریه ام در سینه مانده
صدایی از دل غمگین دیگر
نشسته بر دل تنهاترینم
غمی پیچیده و سنگین دیگر
تمام شهر از من دل بریدند
منم آن شاعر بدبین دیگر
من را بس است خنده ی هر صبحگاه تو
این خنده های عشوه گر گاه گاه تو
سرمه زدی به چشم و به زانو در آمدم
پیش دو چشم های قشنگ سیاه تو
آمیختی به هم دل ودین مرا ببین
کافر شدم به عشق طواف نگاه تو
محراب ابروان تو شد سجده گاه من
از سمت کعبه کرد دلم رو به راه تو
حالا دلم کشیده ببوسم لب تو را
تنها نشسته ام به امید گناه تو
غزل زیباست با نام پریچهر
به یاد چشم آرام پریچهر
همیشه چشم بر راهم که شاید
رسد آوای پیغام پریچهر
حرامم کرده خواب هر شبم را
صدای خوب اوهام پریچهر
تمام نیش هایش نوش جانم
به جان زیباست دشنام پریچهر
شود آیا که می را ذره ذره
بنوشم از لب کام پریچهر؟
منم آن شاعر تنهای تنها
که چندی گشته خیام پریچهر
آوای لاله های بیابان ظهور کن
زیباترین ترانه ی باران ظهور کن
یوسف خریده اند که قربانیت کنند
بر جهل این اهالی کنعان ظهور کن
ایمانشان به شکل ریا جلوه می کند
ای مظهر حقیقت ایمان ظهور کن
قرآن درون خانه یشان خاک می خورد
کامل ترین قرائت قرآن ظهور کن
با اسمتان اقامه ی بیداد می کنند
ای منتقم بیا و بر ایشان ظهور کن
انسان کجاست؟ دیگر از این واژه خسته ام
تنهاترین تجلی انسان ظهور کن
دیگر بس است هرچه که خواندم برایتان
آقای شعرهای پریشان ظهور کن
از زندگی پر از تلاطم سیرم
من با خودم و عقل خودم درگیرم
یک پاکت سیگار شده همدم من
با هر نفسی که میکشم میمیرم
یک برهه تمام واژه هایم بودی
در آن خفقان غم صدایم بودی
کافر شده ام قسم به چشمان و لبت
با این دو سه تا قبله خدایم بودی
خورشید، ستاره، ماه یعنی چشمت
چون روز و شبم سیاه یعنی چشمت
من را چه به دین فقط تو را می خواهم
خوش مزه ترین گناه یعنی چشمت
تا حالا شنیدید کسی به دشمنش اعتماد کنه؟
من یه مدته احساس میکنم دچار اعتماد به نفس شدم...
حیوان دو پای بد ادا یعنی من
انسان کثیف بی حیا یعنی من
یک متر و نود سانت شدم مثل چنار
یک بی ثمر سر به هوا یعنی من
مدتی است همدمم شده مشتی خاک در دستم و گنبدی زرد در چشمم و ذکری بر لبم که می گوید:«یا رفیق من لا رفیق له»
کافه کافه می گردم
جست و جوی بیهوده
جز صدای قلیان ها
هم دمی نمی یابم
واژه واژه اشعارم
بوی بی کسی دارد
روز و شب پریشانم
هم دمی نمی یابم
این همه ناز و ادا رسم مسلمانی نیست
بیوفا عشوه نکن کار تو انسانی نیست
عشق من رونق بازار هوس می شکند
آخر و عاقبت عشق هوس رانی نیست
«همه با قافیه ی عشق مصیبت دارند
مشکل از سبک عراقی و خراسانی نیست»
واژه هایم همه عریان شده در وصف تو عشق
واژه پردازی در وصف تو عریانی نیست
من که تنها به امید تو غزل می خوانم
بیوفا عشوه نکن کار تو انسانی نیست
یه مطلب جالب امروز خوندم. گفتم شما هم مستفیض بشید
معلم عصبی دفتر را روی میز کوبیدو داد زد : سارا...
دخترک خودش را جمع و جور کرد ، سرش را پایین انداخت و خودش را تا جلوی میز معلم کشید و با صدای لرزان گفت : بله خانم؟
معلم که از عصبانیت شقیقه هایش می زد ، به چشمهای سیاه و مظلوم دخترک خیره شد و داد زد : (چند بار بگم مشقاتو تمیز بنویس و دفترت رو سیاه و پاره نکن ؟ ها؟ فردا مادرت رو میاری مدرسه می خوام در مورد بچه ی بی انضباطش باهاش صحبت کنم )
دخترک چانه لرزانش را جمع کرد...بغضش را به زحمت قورت داد و آرام گفت :
خانوم... مادرم مریضه... اما بابام گفته آخر ماه بهش حقوق میدن..
اونوقت میشه مامانم رو بستری کنیم که دیگه از گلوش خون نیاد...
اونوقت میشه برای خواهرم شیر خشک بخریم که شب تاصبح گریه نکنه..
اونوقت...
اونوقت قول داده اگه پولی موند برای من هم یه دفتر بخره که من دفترهای داداشم رو پاک نکنم و توش بنویسم...
اونوقت قول می دم مشقامو تمیز بنویسم..
معلم صندلیش را به سمت تخته چرخاند و گفت : بشین سارا...
و کاسه اشک چشمش روی گونه خالی شد...
این مطلبو یه رزمنده برام کامنت گذاشته بود.
من بر در کویتان گدایم بانو
محتاج عنایت شمایم بانو
تحویل بگیرید مرا حضرت عشق
من ریزه خور خوان رضایم بانو
بعد از تو تمام واژهها خط خوردند
یک روزه تمام عشقهایم مردند
انگار که سیل اشک ها درچشمم
با خود همهی خاطرهها را بردند
چون فاحشههای بیکسم در این شهر
درگیر هوا و هوسم در این شهر
با این که به تنهایی ام عادت دارم
در حسرت یک همنفسم در این شهر
ما آدما گاهی از کفش نداشتنمون اونقدر غصه می خوریم که یادمون میره در این عالم کسانی پیدا میشن که اصلا پا ندارن...
بعضی وقتا لازمه با کسی که خیلی دوستش داری این جوری خداحافظی کنی:
رفتی؟
به درک!!!
خدانگهدار.
تو ماه منی به آسمانت ندهم
خورشید منی به کهکشانت ندهم
تو قلب مرا ربوده ای ای خواهر
تو دزد منی به پاسبانت ندهم
با تخمه و قهوه‌ای سرم گرم شود
با یک شکلات قلب من نرم شود
به آدم ساده‌ای چو من ای خواهر
چشمک بزنی دلش پر از شرم شود